Hoca’ya dostlarından biri misafir gelir. Beraberce yerler, içerler ve geç vakte kadar da oradan buradan hoş-beş konuşurlar. Yatma zamanı yaklaşınca, dostu:
-Bizim iller, bizim iller; yatarken üzüm yerler.
Diyerek, yatmadan önce üzüm yemek istediğini imâ eder. Hazır-cevap olan Hoca da derhal mısraın devamını söyler:
-Bizde öyle âdet yoktur; saklarlar da güzün yerler.
Diyerek işi lâtifeye döker ve dostunu yatağına yatırarak:
-Allah rahatlık versin!...
Dedikten sonra savuşup gider.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder